Een kleine 10 dagen in Mali geeft natuurlijk geen echt beeld over de situatie in een dergelijk immens land. Ik kan hooguit beschreven wat ik gezien en ervaren heb op alle plaatsen waar ik geweest ben. Maar overall was het wederom voor mijn gevoel toch behoorlijk ontspannen. Wel duidelijk dat er weliswaar in Bamako nog wel wat buitenlanders te vinden zijn. Landinwaarts ben ik er maar een paar tegen gekomen en dat zijn eigenlijk wel de vaste bewoners. De eerste dag in Bamako rondgereden tussen een paar afspraken. Op straat de gebruikelijke drukte en weer veel hangende kinderen die het raam van de auto schoon maken bij het stoplicht, her en der klinkt er wat muziek uit de telefoons. En verder was de stad loom maar ja dat gaat snel bij een temperatuur ruim boven de 40 graden. In Segou bij ons gebruikelijke stopplekje weer even gesproken met de lokale hoteleigenaren en restauranthouders. Ze verwachten weer heel veel van de verkiezingen, die overal tijdens mijn bezoekjes wel het gesprek bepaald. Maar een kandidaat nee daar zijn ze allemaal nog helemaal niet uit. De verwachtingen zijn weer hooggespannen en de gedachte dat de toeristen er weer in november zullen zijn lijkt me te optimistisch. In Djenne is ook alles rustig, de pont dobbert weer naar de overkant maar vertrekt pas als er twee auto’s zijn dus dat kost weer extra tijd.
De stad ligt er prachtig bij. We gaan even lang bij hotel Djenne Djenno, het is open we drinken er wat en praten met de eigenares een Zweedse die ook wel begrip heeft voor het wegblijven van toeristen hoewel ze bevestigd dat er in Djenne geen gedoe is geweest en eigenlijk alles rustig was gebleven.
Bij mijn toch door het Dogonland is het alom stilte ongekend eigenlijk dat ik overall zo rustig en vriendelijk word ontvangen. Dat geld eigenlijk voor de vele controle posten. Wel duidelijk meer en beter bewapende militairen en ook moeten we even aan de kant voor een grote colonne van de Fransen van wel 20 minuten die blijkbaar terug gaan naar Bamako. In San staan de mensen er vrolijk naar te zwaaien. Nee de Fransen, maar ook wij Nederlanders zijn zeer populair. Het maakt je wat verlegen maar het is duidelijk dat er echt steun is van vele in Mali. En dat het meer is als het gevoel dat de Fransen zich er ongewenst mee zouden hebben bemoeid. Als ik het de Malinezen vraag die ik tegenkom in de steden willen zij graag dat de Fransen blijven…tja het kan verkeren dat was 2 jaar geleden met Sarkozy wel anders. As ik het verhaal vertel van “Music for Mali” merk ik dat het project van Laurens en Henriette cs hier echt de mensen raakt. Hopelijk komt met de muziek ook het toerisme terug en daarmee het vertrouwen van bedrijven en ONG’s om weer te investeren. Hopelijk nu eens vooral in het Noorden en Oosten van Mali.