De veldjes met mooie groene balletjes uienloof drogen langzaam in de zon. Groen verschiet in kleur naar aarde bruin. Als de creatie van een nieuwe wereldkaart liggen ze op de rotsen bovenop het plateau bij Bongho. De instulpingen en het patroon ontstaan door de lichaamsafdruk van de zittende vrouw die de balletjes rond zich uitspreidt. Het hele tafereel van de wonderschone locatie met de oogst activiteiten maken je stil. Terwijl sommige vrouwen de witte uien fijnstampen, en aan de andere kant het loof wordt gehakt komen vanaf het veld de vrouwen en kinderen alweer met de nieuwe aanvoer. Het lijkt een soepel proces waarbij iedereen samenwerkt en de taken duidelijk verdeeld zijn. Tot mijn verbazing of opluchting – ik weet het niet – staan er ook mannen de uien te stampen, maar het merendeel van de werkers zijn de vrouwen. Het is duidelijk het einde van het seizoen. De gedroogde uitjes zullen voor de komende maanden gebruikt worden bij het maken van de sauzen bij de tho en moeten zorgen voor de minimale vitaminen. Het is één van de weinige groenten die blijkbaar op deze simpele wijze geconserveerd kan worden. De uienlandbouw is eigenlijk het enige dat echt op grote schaal wordt gedaan naast de verbouw van gierst. De schoonheid van de veldjes en de oogst leveren inspirerende taferelen en landschappen op, maar verbeelden tegelijkertijd de arbeidsintensieve en weinig rendabele oogst methoden.
